De zonovergoten straat was
doodsverlaten, maar in de verbeelding van Guido was die straat overbevolkt:
tientallen joelende kinderen speelden in die straat.
Waar is het huis van
mijn ouders gebleven? Er staat nu een heel ander gebouw. Waar zijn al die mooie
kleine meisjes? 't Zijn nu oude wijven. Waar zijn al die stemmen van de ouders?
Voor eeuwig het zwijgen opgelegd
Guido wierp nog een laatste
weemoedige blik op de Londenstraat en begaf zich vervolgens naar de zeedijk.
Het wemelde er van flaneurs. Op een zitbank zat een oude bedelaar met een blikken bus te schudden. Onverschillig liep Guido hem voorbij.
"Wel Guido Verbeek! Gun jij een speelkameraadje geen centje?" riep de bedelman. Dat kinderstemmetje kwam Guido vaag bekend voor. Onwillekeurig bleef hij staan en keek de oude man nieuwsgierig aan.
"Fernand Populier ja jouw vroeger buurjongetje!"
"Wie denk je voor de gek te houden? Fernand Populier is al jaren dood en bovendien gelijk jij helemaal niet op hem."
"Herken je mijn stem niet?" vroeg de bedelaar.
"Ja dat jongensstemmetje inderdaad dat van Fernand "
"Maar ik gelijk helemaal niet op Fernand? De volwassen Fernand bedoel ik."
Jij gelijkt zeker niet op de Fernand zoals ik hem kort voor zijn dood nog gekend heb "
"We zijn dus volstrekte vreemden voor elkaar?"
"Euh ja!"
"Wel vertel me eens, Guido hoe kan ik dan jouw naam raden en weten dat Fernand jouw buurjongen was?"
Daar wist Guido zo meteen geen antwoord op. Uit het veld geslagen bleef hij naar het verhaal van de bedelaar luisteren.
"Vijf jaar geleden leed ik aan zware depressies," zo begon de
bedelman zijn relaas, "en in een nostalgische bui ging ik de Londenstraat
bezoeken. Die heerlijke straat van onze kinderjaren. Maar de op dat ogenblik
doodsverlaten straat vrolijkte me niet op. Ik dacht alleen maar aan hen die voor
goed verdwenen waren. Aan de doden. Onwillekeurig wenste ik dat ik zelf dood
was. En nauwelijks was die doodsgedachte bij me opgekomen of de straat vulde
zich met spelende kinderen waartussen ik mezelf herkende. Jij waart er ook. En
Andr้. En Jef. En Pierre. En Julien. En ik vergeet er nog een paar ... Eerst
dacht ik dat ik droomde. Maar ik kon die kinderen betasten. Kon mezelf aanraken.
Vast vlees voelde ik. Vreemd genoeg niemand van de kinderen die op mijn
aanraking reageerde. Het was alsof ik lucht voor hen was
We zouden voetbal
spelen. Tijdens het spel tackelde jij mij op gemene wijze. Ik bloedde aan beide
knie๋n. Razend van woede over het in het verleden aangedane leed, gaf ik jou een
harde muilpeer. Maar je reageerde niet. Het was godverdomme alsof ik niet
bestond
Ik wist me geen raad met die vreemde toestand. Liep naar de
Langestraat in de hoop dat alles daar weer normaal in zijn plooi zou vallen
Toen ik mijn stamcaf้ binnenstapte, bleek niemand van de klanten mijn
aanwezigheid op te merken. Ook hen kon ik betasten zonder dat er een reactie
volgde
Aan de wand achter de toog hing een doodsbrief waarop mijn eigen naam
stond. Ook las ik hoe de lijkdienst op dat eigenste moment in de Kapucijnenkerk
plaatsvond
In de kerk was mijn hele familie verzameld
Op de begraafplaats
zag ik hoe de kist in de put zakte
Toen ik ongemerkt tussen mijn familieleden
het kerkhof verliet, struikelde mijn broer Nestor, klemde zich aan mijn
schouders vast, keek me verschrikt aan en verontschuldigde zich
Hij had op
mijn aanwezigheid gereageerd zonder me te herkennen! Nestor vroeg me of ik een
vriend van zijn overleden broer was. Ik verzekerde hem dat Fernand nooit een
betere vriend had gekend. Bij het uiten van die woorden schrok ik
het was geen
zware mannenstem wat ik hoorde maar wel de schrille stem van een kind! Verbaasd
keek Nestor me aan en een spotlachje krulde zich om zijn lippen. Samen met mijn
broer en nog een tiental andere begrafenisgangers trok ik naar dat caf้
rechtover het kerkhof: Ici c'est mieux qu'en face. Geestige stelling die
helaas weldra weerlegd zou worden
Er hing een wandspiegel achter de toog. Toen
ik mij daarin spiegelde, lachte een wildvreemde man me toe. Ik kon een luide
schreeuw van schrik niet weerhouden. Het geroezemoes in het caf้ stierf weg.
Doodstil was het ineens in de gelagzaal. Iedereen staarde me aan.
DAT BEN IK
NIET! IK BEN FERNAND POPULIER! EN BIJLANGE NOG NIET DOOD GODVERDOMME!
Bij
velen stond de schrik op het gelaat te lezen, sommigen knipoogden naar elkaar en
tikten met de wijsvinger tegen de slaap, vrouwen begonnen zenuwachtig te
giechelen
Maar weldra reageerde men zoals nuchtere mensen meestal op
dronkaards reageren: stelselmatig negeren
De emoties die ik toen onderging,
beste Guido, vallen moeilijk te omschrijven. Uiteindelijk overheerste de
schaamte en haastig verliet ik het caf้
Toen ik bij de voordeur van mijn huis
stond, stelde ik vast dat ik mijn huissleutels kwijt was. En ook mijn
portefeuille met identiteitskaart bleek foetsie. Ik was mijn identiteit kwijt en
stond bovendien op straat. Dan pas besefte ik de gruwelijkheid van de toestand.
Mijn eigen familie had me niet eens herkend. Hoe kon ik ooit aan anderen
bewijzen wie ik eigenlijk was? Toen ik mij de volgende dag op kantoor aanbood en
beweerde dat ik Fernand Populier was, grepen twee collega's me bij de arm en
sleurden me hardhandig de straat op
Om aan de kost te komen, bleef niks anders
over dan de bedelstaf
Maar het ergste van al: ik ben een dode onder de
levenden
"
Het was een wonderbaarlijk verhaal en
de bedelaar een meeslepende verteller. Guido beloonde de man dan ook met een
royale aalmoes, nam vriendelijk afscheid en mengde zich tussen de wandelaars.
Knettergek verhaal natuurlijk
alhoewel de man toch een paar details
vermeld heeft waarvan slechts ingewijden op de hoogte kunnen zijn. Hoe wist die
schooier bijvoorbeeld van dat tackelen?
Ineens zag Guido hoe zijn broer
Marc vanuit de menigte op hem toe kwam gestevend. Ter hoogte van Guido gekomen
liep Marc zijn broer echter voorbij alsof deze lucht was
"Hei boertje! Herken je niet eens je eigen broertje?" riep Guido lachend uit. Maar Marc reageerde niet.
"Hei Marc! Ben je doof geworden?" schreeuwde Guido.
Marc reageerde niet. Guido snelde zijn broer achterna en tikte hem hard op de schouder. Marc liep echter onverstoorbaar verder